Zondagochtend en wat is het rustig in de eetzaal. Melissa had gisteren nog een wedstrijd, ging daarna bij het tweede en eerste kijken en had daarna nog een feestje, dus die hangt hier een beetje in een hoek van de bank en Mike en Remco zijn bij hun vriendinnen. Maakt het wel erg stil in huis. Maar heel eerlijk: ondanks mijn eigen bed en douche en verse broodjes mis ik al het lawaai en de drukte toch wel een beetje. Ik heb ook het idee dat ik heel de tijd een zoem hoor, maar wanneer ik er op let merk ik dat het de stilte is.

Verder is er weinig te melden na het verslag dat we vrijdagavond nog op de site hebben gezet. Het duurde lang voordat er werd geslapen, dat is in ieder geval een feit, maar uiteindelijk is iedereen toch nog een poosje in zijn of haar bed beland en zaten we op tijd aan het ontbijt. Daarna begon het grote afscheid nemen, want een aantal Utrechtenaren en Arnhemmers werd in Loon op Zand opgehaald om van daar richting huis te rijden en vijf anderen moesten al op pad om te gaan korfballen (en rekening houdend met het slaapgebrek deden ze dat net als het eerste en tweede later op de dag best aardig). Er waren cadeaus voor de leiding en chocola voor alle kids (hartstikke bedankt daarvoor) en Eric was er weer om alle grote spullen richting Sperwers te brengen (ook daarvoor natuurlijk weer onze dank). De bus was iets later dan de bedoeling was omdat er bij Waalwijk een fors ongeluk was gebeurd, maar redelijk op tijd reden we weg uit Loon op Zand.

Op het veld werden alle spullen rap uitgeladen (ook daarvoor onze dank) en kon iedereen richting huis of korfbalwedstrijd en zat Loon op Zand 2016 er weer op. Voelt niet alleen raar door de stilte, voelt ook raar omdat het het laatste kamp van Milco, Joshua, Caroline en Melissa was. Die zijn toch wel heel vaak meegeweest. Geldt het sterkste voor Melissa want die heeft vanaf haar vijfde tot en met haar zeventiende geen enkel paas- en zomerkamp gemist en een alleen door Sven te overtreffen record neergezet, maar ook de andere drie hebben wel heel veel korte nachten gemaakt. Een volgend kamp zal dus zeker anders zijn.

Met dat laatste komen we bij het belangrijkste. Bedankt voor het vertrouwen dat u allen in ons heeft. Elk jaar vinden wij het weer geweldig dat u uw kinderen een week aan ons toevertrouwt. Ondanks het feit dat we ze wel eens plagen en soms ook best lastige opdrachten uit laten voeren, proberen we zuinig op ze te zijn. En als allerlaatste: onze dank aan iedereen die op een of andere manier heeft bijgedragen aan deze week. Zonder alle steun en hulp die we krijgen (ook van de oudste kids die echt met van alles en nog wat helpen, maar die hebben daar tijdens het kamp al een dankjulliewelijstaart mee gescoord dus die hoeven we hier eigenlijk niet te noemen) zou het kamp ofwel niet te betalen zijn ofwel bestaan uit een week lang je eigen eten zoeken en dan ook nog je eigen spullen afwassen en dat lijkt ons toch een stuk minder leuk dan het nu is. Hopelijk dat we volgend jaar weer op u mogen rekenen.

Dennis, Robin, Hubert, Charlotte, Anthony, Carla, Mike, Marisca, Jerry, Petra, Jordy, Renate, Remco, Cynthia, Roy en Hans